(නිජබිම් ආවර්ජනාව පිණිස ගුණදාස අමරසේකර යටලමත්තට ආපසු එයි.)
එදා නුඹ අතරමඟ
දමා ගිය දෙහි පැලය
'බැරි වෙලා වැටෙන්නැති'
යැයි කියා පැළ කළේ
සීයා ගෙ'දොරකඩ
දින නොබෝ ගිය සඳෙහි
අතැර නොනෑ හැම දන
කිත් යසස් කහවණු ද
අබිනික්මන් කළා නුඹ
දෙහි සොයා
මේ පුංචි ගම් දොරට
සිටුවරුද පඬිවරුද
එක්ටැම්හි වැඩ විසූ
නොදුටු නොතකා හළ
'දිව ඔසුවක් තමා දෙහි'
සිංහ නාද කළා නුඹ
ඒ නදින් පල දරා
පල වැරූ දෙහි පඳුරු
ගම් දනව් සිසාරා
රජ කරන කල්හි දෙහි
රජ ගෙදර දුගී පැල
සිටී නුඹ වං හුං
පිළිසඳර ගැමියන'තර
යටලමත්තේ ගෑණු
ඉස්කෝලෙ ළඟ
යසෝදරාවත ලියු
ගැමියා සේ වසන්ව
එදා නුඹ තබා ගිය
සෝඩි ටිකිරි පා පොඩිය
මග කියනු ඇත මෙදා
පුංචි සමනලයින්ට
මග දෙපස අත්පුඩි දෙන
කිරි සුදට සිනාසෙන
