නමා තුරු පතර විසිකර පත් දසත
හෝ හෝ හඬින් ඈතින් දිව එයි සුළඟ
හැපෙයි දොර පියන් සට සට ගා තදින
අහෝ! ගෙයි මගේ තනියට ඈ පමණ
ආලෝකයේ ගිල්වා ලොව අසුරු සැනක්
දැල්වී නිවී යන විදුලිය එළි උරගුන්
බඩ ගා බිත්ති පැන විදුලිය පේනුවලින්
දිව දහසක් දික්කර ගත කිලිපොළවයි
බෝම්බයක හෙන හඬ නංවමින් මහා
පෙරලා ගෙන අහස ගුගුරන ගෙරවිල්ල
දෙකන් අගුළු ලා හකුළා සියොළඟ ම
නැඟෙයි නැඟෙයි සාගර රළ ගෙඩි සේ ම
සරස් හඬින් සියයක් කස පහර දිදී
සුළඟෙ වෙලී වැහි අලු වහලයට පනී
විදුලිය ගෙරවිල්ල හා මුසු වැහි අඳුර
දල්වා ඇගේ මුදු ඇස් භීතියෙන් දැපී
සිතේ සිරව වදනට නො නඟනු බැරි ව
තිබූ යමක් දෑසේ කවියකින් ලියා
පාන් පැලක් කොට මා හද අඳුරු ලෙන
දල්වනු පිණිස දෝ වැස්සේ අකාලයේ
සුමුදු සුදු ගවුම රතු පෑ මල් පිපිණු
සුවඳ කළා ගෙය මන්මත් කර මහද
ඇගේ සුමුදු අතැඟිලි වෙවුලනා හදින්
අතින් ගෙන සිතින් සිම්බෙමි දහස් වරක්
නගරේ සිව් මහල මුදුනේ කාමරයේ
බලා සිටින සඳ වසිනා වැස්ස දිහා
දකිමි නුඹේ ඇස රැඳී කව එදා ලෙසින්
එයින් මතු ව නුඹ මට හිමි නොවුණු හෙයින්
