වසන්තය නටු මත මැ පරවී
කටු ඉපල් මත සැතපිලා
සිනාකැන් සුසුමකට පෙරලී
හාත්පස කළුවර කළා...
සිටින සඳ මට මම ද අහිමිව
හද උයන කතරක් වෙලා
හමා ආ සැඩ වැලි කුණාටුව
ක්ෂේම භූමි ද යට කළා...
මතක සැමරුම් රුදු සපුන් ලෙස
විදා ගත් විස දළ පපා
ලුහුබඳින විට පළා යන්නට
බැරිව අසරණ විය දෙපා...
නේක නින්දා බැනුම් පිරිපත
පහර ලැබ අහිමිව සැපා
හඬන හදවත ඉරිතැලී ගොස්
ලොව ම සදහට විය එපා...
අත හරිමි තණ අගෙහි දියබිඳ
තවත් නැහැ පලයක් සිතා
නික්ම යන සඳ දුටිමි සඳවත
තනිව හිනැහෙන දුර ඉතා...
එකලාව මහ අහස් විල මැද
සුදෝසුදු සඳ රැස් විදා
ලොවම නහවයි සිනා මුහුණින්
දැවෙන සත වෙත සෙත සදා...
දැන හැඳින දිවි අරුත එසඳෙහි
සඳ දියෙහි ගිලෙමින් එදා
නැවත කුටියට ඇවිද ආවෙමි
දිවි කුසුම දෝතින් බදා...
No comments:
Post a Comment