බෝ කලෙකින් නොදුටු පියා
දකිනට රිසි වු දැරියක
දිව යන ලෙස ඔහු තුරුලට
ඇකයට පැන මුමුනන්නට
වෙල්ලෝරයේ වීදි දිගේ
මම ද හනික ඇවිද ගියෙමි
යවටක් සේ ගිනියම් වූ
හිරු ළංවී අතේ දුරට
කිසි වරදක් නැති මවකට
දඬුවම් දෙන රජෙකු විලස
දුහුවිලි තුරඟුන් පිට නැඟ
කසෙන් තලයි වියරු විලස
විසල් පවුරු මුරකාවල්
සදිසි දූගී පැල්පත් පෙළ
අරා සිටින දුගී මුහුණු
නිහඬව පවසන වදනක
මෙහි නිරිඳෙකු නිදන බවෙක
සලකුණු නම් කිසිවක් නැත
කිලිටි ඇඳුම් වසා නැඟෙන
අවිහිංසක සිනාවකින්
මුව සරසා කුඩා ළමෝ
නොදත් බසින් කී කතාව
කණ වැල කොට එකත්පස්ව
බලා හිඳිමි පියගැට ළඟ
ඉවසිල්ලක් නැති මා සිත
මල කෑ දොරගුළු විනිවිද
මහ ප්‍රතාප රජු අබියස
පවසයි ආගිය තොරතුරු
ඔහුගේ හෙළ රජ දහනේ
දෙසිය වසක් පුරා ගැලූ
අහෝ කවර පුදුමයක්ද
සුදු පෑ කොත් පෙළක මැදිව
දැහැනට සමවැද තිර ලෙස
අප රජිඳා තවත් කොතක
නිහඬව භාවනාවකය
රජ සැප හැර ගිය විලසින
සුවහස් පිරිවර මැද සිට
රට කරවු එනිරිඳු සඳ
අද තනිවම ගෙවන දිවිය
මගේ නෙතට ගෙනෙන කඳුලු
බුදු බණ පදයක් සිහිකර
දෑස් කොනේ සඟවාලමි
ඔ‍බෙන් කිරුළ උදුරා ගත්
නොරටින් ආ සුදු රජවරු
එදා ගැමුණු එළාර හට
කළ බුහුමන් නොදත් නිසා
විඳිම්ද ඔබ මේ පිරිපත
අශූචි මළ වැලි කතරක?
රජ සිරිතට හද යට කොට
ඇහැලේපොල පවුල එදා
රුදු මරු තුරුලට විසි කළ
අණ කොඩිවිණයක් වී අද
ඔබ පසුපස ලුහු බඳියි ද
රිය සක පසුපස ගැල ලෙස?
රටට නේක වින කටින්ට
දතකන සතුරන් අබිමුව
විරසක වී අප හැම දෙන
එකාවන්ව නැගී නොසිට
එදා කළ වරද ගොරතර
පහදනු වස් මෙහි සිටිම්ද?
සිරින් පිරි ඔබේ රට මැද
තනා රන් කොතක් කදිමට
බුහුමනින් වඩම්මන්නට
පෙරහැරින් ඔබේ ගුණ කඳ
තරහ අවසරයි මහ රජ
විගසකිනි ගිහින් එන්නට
No comments:
Post a Comment